Rozdzielczość drukowania, czyli gęstość rozmieszczenia kropel tonera lub tuszu, zależy od rozmiaru i rozkładu wielkości cząstek. Stabilność dyspersji tonera/tuszu zależy od wielkości potencjału zeta. Niski potencjał zeta może powodować aglomerację cząstek tonera/tuszu, skutkując uzyskaniem niskiej jakości wydruku. Dyfrakcja laserowa – zarówno techniką „na sucho” jak i „na mokro” – jest często stosowana do określania rozkładu wielkości cząstek w tonerach/tuszach, ponieważ nie wymaga specjalnego przygotowania próbki oraz charakteryzuje się krótkim czasem analizy.
Norma ASTM F577 opisuje, w jaki sposób Zasada Coultera jest wykorzystywana do zliczania i oznaczania wielkości cząstek w tonerach suchych. Zasada ta jest bardzo przydatna do uzyskiwania informacji o liczbie cząstek powyżej lub poniżej oczekiwanego poziomu. Jednym z parametrów mających wpływ na ładunek elektryczny cząsteczki tonera na nośniku jest całkowity rozmiar powierzchni tonera. Sorpcja gazowa (zarówno adsorpcja, jak i desorpcja) na czystej powierzchni tonera/tuszu jest najbardziej popularną metodą określania powierzchni tych proszków, a także rozkładu wielkości porów w materiałach porowatych.